Selena Dêrik
Helebce, bajarekî qedîm, xweşik û gelek bi keser e. Ji 16’ê Adara sala 1988’an û şûn ve bi navê Helebceya Şehîd tê gotin.
Asîmanê şîn di carekê de bi ewrên tijî xwîn tê girtin. Di kêliyekê de qewimî ew bûyer dengê balafirên şer bi armanca qetilkirina Kurdan ji balafirgehên xwe rabibûn. Ev qasî bi lez evqasî hovane û evqasî ji derveyî mirovahiyê. Dengê balafiran ku destpêkê asîman parçe dikir, piştî wê jî weke erdhejekê erd dihejand û şûnde bêdengiyeke ku xwe bi mirinê pêçabû di nav Helebceyê de digeriya. Kolan bi kolan, mal bi mal can li erdê, beden li erdê û qîrîn di wê rojê de nedigihişt ti kesê/î?
Ma rast bû gelo? Nexêr! Amerîka û Ewropa ku piştî Şerê Duyemîn ê Cîhanê soz dabûn hevdû wê êşân bi mirovan nedin kişandin, ji bo gelê Kurd rewa û meşrû didîtin her tişt. Lewma destek didan dagirkerên ku Kurdistan kiribûn cihê girtin, êşkence, kuştin û komkujiyan.
Dermanê kîmyewî û bi fermana Sadam li ser Helebceya Şehîdan hatibû bikaranîn, ew çekên kêmyawî yên ku ji aliyê wan hêzan ve ji Sadam re dihat şandin. Bi hezaran Kurd, zarok, ciwan, jin, dayik û bav, pîr û kal şehîd ketin li Helebceya Şehîdan û bi hezaran birîndar hebûn. Hîn jî bandora wan çekên dijmirovî li ser mirovên wê herêmê heye; lewma zarok siqet tên cîhanê, penceşêr bi awayekî zêde li ser mirovên herêmê peyda dibe.
Êş evqasî dijwar bû ku li Helebceya Şehîd, ne peyv, ne awir ango ti hestên mirovan nikarin vê serdemê bilêv bikin, komkujiya Helebceyê. Çav ziwa bibûn ji girî, deng ketibû ji qîrînan û êdî qidûm nedikarîn laş rabigre. Ji vê rojê û şûn ve ti carî nekeniya Helebce, di tenêtiyeke bêdeng de êş û janeke ku ti carî nayê cebirandin û pêre ma û pêre dimîne her tim.
Di dîroka gelê Kurdistan de wê Helebceya Şehîd ti carî neyê jibîrkirin. Jibîrkirin xiyanet e, jibîrkirin bêwefatî ye… Gelê Kurd ê di felsefe û ramanê Rêber Apo de dîrok û jiyan nas kir û di xwe de şoreşa zîhniyetê ava dike, li ser esasekî ku ti hêz nikaribin ji holê rakin ber bi dahatûyeke azad ve diçe. Gelê Kurd, kesera xwe, êş û jana xwe di rêya azadî û wekheviyê de li ber qeraxa çemê dahatûyê diçîne. Wê çivîkên li ser asîmanên Helebceya Şehîd, mizgîniya xêrê bigihînin zarok û dayikan… Wê hêviyên zarokên Helebce, bi dahatûyeke azad werin tacîdarkirin û wê newayên ji mirinê dûr xwe di awirên kolanan de bidin nîşandan.
Wê di çavên hemû zarokên Kurdistanê de rengê azadiyê di ahenga asîmanê şîn de bi aramî bigire destê dayika xwe, bê tirs, bê şik û bê guman… Li her aliyên Kurdistanê bi awayekî ku ti şopa dagirkeran nemîne wê jiyan di şahidiya stêrkan de bi awayekî ku layiqê tevayî şehîdên Kurdistanê bike bi rê ve biçe. Wê civaka Kurd bê ku ferq û cudayî di navbera mirovan de hebe li ser esasê paradîgmaya Rêber Apo ya demokratîk, ekolojîk û azadîxwaziya cins û li ser esasê pergala Xweseriya Demokratîk pêşengiyê ji civakan re bike û wê bibe îlham û çavkanî ji pêkanîna hêviyên gelan re.