Farûk Sakik
Di 1’ê Nîsanê de Îsrail li dijî Balyozxaneya Îranê ya Şamê êrişek pêk anîbû. Herkes li bendê bû ku wê Îran bersivek-misîlemeyek çawa bide. Bersiva vê meraqê, Îranê di şeva 14’ê Nîsanê de bi sedan fuze û Dronan ber bi Îsraîlê ve rêkir. Rêwîtî û aqûbeta van fuzeyan jî zelal nebû.
Hemû nirxandin û analîz li ser kêliyên ku ev fuze li asîmanan bûn, hatin kirin. Manşêtê xwe jî avêtibûn: Şerê Îran û Îsrail dest pê kir. Herkesî heta saetên şevê yên dereng ev tetbîqat-anîmasyon şopandin. Dema ku ev fuze hîn negihîştin hedefên xwe razan. Dema sibehê şiyarbûn, gotin herhalde me xewin dîtiye. Çi zahiyat da Îsrail nedihat dîtin. Kê der bombardûman kiribû, dîmen tunebû. Rast bû me xewin dîtibû û ev ne şer bû.
Şer çi ye? Bersiva vê têgehê herî baş Kurd dizanin. Li ser axa Kurdistan her dem şer hebû. Kurd ji ber şerê li ser axa wan diqewimin gelek êş û elem kişandibûn.
Şer dema ku balafirên dewleta Tirk li ser asîmanên Kurdistan dest bi bombebaranê dikin. Dema ku li jor herêmên sivîl tên bombekirin û li jêr ambûlans birîndaran ber bi nexweşxaneyan bi rê dixin û cesedên zarokan ji bin kavilan tên derxistin, şer dibe şer.
Rast e şer dema du alî werin beremberî hev dibe şer. Di vî şerî de, li aliyek dewleta Tirk li aliyek jî wijdana mirovahiyê hebû. Ango Tirk li dijî mirovahiyê şer dikirin. Li cîhanê şerên ku diqewimin, demî û lokal in. Biçûk in. Zahiyatên wan pir kêm in. Blof in. Mîna dîkan xwe ji hev re berz dikin, lê newêrek in û şer nakin. Me dît rojek piştî vê bûyerê dest bi senoryayên îhtimala ku wê ev şer dewam bike, kirin. An jî çima navber dane kirin. Amerîka wiha got, Îsrail wiha got. Bi van gotinan şer nayê tarîfkirin û analîz kirin. Ha, wê were pirsîn ka Şerê Sêyem ê Cîhanê destpêkiribû. Rast e di vî şerî de hêzên moderînîteya kapîtalîst ji bo ax bi dest bixin, sînorên dewleta xwe berfireh bikin, di nav hewldanan de nînin. Ev şer, şerê parvekirina kapîtal e.
Şerê wan li ser kapîtal ango li ser kartel, şîrket û holdînga tê kirin. Di vî şerî de her dewlet dixwaze xwe îspat bike, xwedî teknîkek çawa ne, xwedî çiqas makînên kincşûştinê ne, çiqas wesayit hilbirandine, di dest wan de çiqas çek hene. Bi tenê hêza xwe îspat dikin.
Rastiyek din a vî şerî, li ser êş û axa gelên heremê tê birêvebirin. Di dema efektên şer ên wiha de, di nav gelên blindest de heyacanek peyda dibe. Ji bo vê yekê ew şev, tiştek pir balkêş û girîng hebû. Dema ew fuze di rêwîtî û rotaya ber bi Îsrailê de bûn, li kolanên Îranê, gelên Îranê yên di bin dîktatoriya rejimê de dihatin peliçiqandin, di nav hêviyên azadiyê de bûn.
Li kolanên Îranê, ew dengê 2 sal berê yên “Jin Jiyan Azadî” dîsa bilindibû. Di medya dijîtal de parvekirin û şîroveyên şibandina têkçûna Sedam û dîktatorên dinan dihat kirin. Kelecanek hebû.
Em piştî demek razan, lê ew gelên herêmê heta sibê di dewsa xewê de, di xeyalên azadiyê de bûn. Îran divê ew dengê li kolanan bilid dibe bibihîze û bersivê bide. Ev şanoya bersivdayina Îsrail, rejîma wan a zilimkar li piyan nahêle. Divê di serî de li pêşiya daxwazên azadiya Kurdan û gelên li Îranê dijîn nebe asteng. Îran bi tenê bi azadiya gelan re dibe hêz.
Deng û bandora ku ew şev li kolanên Îran bilind bû, ji dengê Fuze û Dironên we bi bandortirin.