Gelo Çarenusa Tayip Bi Destê Kê ye!
Volqan Elî
Ji çend mehan e pê de di serî de Tayip Erdoğan û hikumeta wî propagandayekê dikin: “Em ê vê havînê PKK’ê beqedînin”.
Ev gotina hêzên dagirker ne tiştekî ecêb û ji Kurdan re xerîb e. Bi taybetî piştî pêngava 15’ê Tebaxa 1984’an ev gotin kete devê komara dagirker a Tirk. Wê demê yên ku temenê wan têrê bike, yan jî di çapemeniyê de şopandibin, ji belgeyên dîrokî xwendibin dizanin. Turgut Ozalê merhum, hema bêje nû ‘gula desthilatdariyê’ bêhn dikir. bi vê hemleyê-derbeyê gej û mêj nebûyibe jî, wekî hemû dagirkerkeriya Tirk fêm nekiribû ku çi qewimiye; yan jî nexwestibûn fêm bikin.
Werhasil ji dagirkeriya Tirk re bûye adet û kevneşopiyekê; kijan grûb-partiya (CHP-AKP-MHP ferq nake) wan bêje “em ê kokê Kurdan biqelînin”, ji dewleta kur re ferq nake; Îslamî dibe, faşîstên reş yan jî spî dibe, ti ferqa wan tine. Dikare di demeke kurt de ji bo ku ew bibe desthilat, derfet û îmkan bidê.
Di vê derê de tenê hinekê ferq û cudahiyeke biçûk heye: heta bi niha artêşa Tirk a dagirker bi piranî di destpêka biharan de tevgerên dagirkeriyê yên pir mezin ku ew jê re operasyon dida destpêkirin wisa digotin. dewleta dagirker a Tirk û serkêşê wê yên niha Tayip Erdoğan-Dewlet Bahçeli, vê carê hê nebibû bihar ev gotina xwe kirin, “em ê vê havînê PKK’ê biqedînin”. Ji ber çi ji ku gerîlayên azadiyê vê zivistanê, nesekinîn. Bi fedekarî û lehengiyeke pir ji quweta mirov zêdetir, di nav bi metroyan berf de çûn ser dijminê xwe û bi rastî jî ‘kokê wan qelandin’. –Malbata Barzanî jî neçar ma, bi erebe û hestirên xwe cenazeyên wan bikişîne û bibe, teslîmî Tirkan bike-.
Ev gotinên me nayên maneyê ku hêzên dagirker û berdevkên wan ên demkî (wekî faşîstê Tayip û Dewlet,) hema kêngî kêfê wan bixwaze, were berdevê wan vê axaftinê dikin. kengî vê axaftinê dikin? Yan ji hêzên azadiyê derbeyeke pir mezin xwarine, ji bo ku gelan bixwapînin; yan ji bo ku grûb û partiya xwe bikin desthilat, wekî bawerî bidin dewleta xwe; yan piştî amadekariyeke dûr û dirêj wekî li dijî gelê Kurd şerekî seferberiyê bidin destpêkirin vê axaftina xwe ya bê oxir dikin. hewce dike gelê Kurd dijminê xwe bi cidî bigire: bi taybetî jî dagirkeriya Tirk!
Çima em vê dibêjin? Wekî me gotî; piştî hamleya dîrokî ya zafer a 15’ê Tebaxa 1984’an serokwezîrê merhum ê dagirkeriya Tirk Turgut Ozal bû. wî ev agahiya derb xwarinê ez ne şaş bim li Antalyayê girtibû. Tê bîra min, wê demê di TRT’de bi şortê xwe yê behrê wisa derketibû ber şaşikê Tv’ê. bi wê bejna xwe ya kurt û glover derketibû û digot; “ev karê çend şakiyan (terorîst) e, destê leşkerê me li ser patika wan e. Em ê di çend saetan de wan xelas bikin”. dem derbas bû, dewran borî; di ser re nêzîkî neh sal derbas bûn. Bi ziman gotin yan jî nivîsandin dibe ku hêsanî be. Lê heya bi 1993’an bi deh hezaran gerîla û gundî û welatparêzên Kurd şehîd bûn. Lê Ozal nekarîbû ne gelê Kurd û ne jî şervanên wî biqedîne. Bi ser de jî neçar mabû, ji dûr ve jî bi Kurdan re diyalog bike.
Vê yekê hişmendiya dagirkeriya dîrokî ya dewleta Tirk pir ecz kir û pir qehirand. Zêde derbas nebû, Ozal ji nişkê ve bi celteya dil mir (!) yanî çi bûyî bû? dewleta wî, dema ku wî nekarîbû soza qedandina Kurdan pêk bîne, jahr dabû Ozal û ew kuştibû. Vê ne em tenê dibêjin, malbata wî bi xwe dibêje.
Vê carê, em werin li ser Tayip û Dewlet Bahçelî. Yê dawî, Bahçelî ne tê de Tayip Erdoğan û AKP’ê hem parçeyekî projeya hêzên emperyalîst e û hem jî ew soza qedîm a ‘em ê Kurdan di nava demeke kurt de xelas bikin’ daye dewleta dagirker a Tirk.
Niha xuya dike, faşîzma Tayip û Bahçelî nekarîbûn kokê gerîla û gelê Kurd biqelînin. Ya din jî ew e. dema ku emperyalîzmê Tayip Erdoğan û AKP ji bo desthilatdariya Tirkiye amade kiribûn, hesabê wan ew bû; Tirkiye ji bo Rojhilata Navîn bikin welatekî model ê Îslama siyasî. Tayip bi gelek kirinên xwe berewajiya wan hesaban ket DAIŞ, tifaqa li cem Rûsan û hwd.) herî dawî Tayip û AKP Hamas kişî ser Îsraîlê kir; hemû planên hêzên hegemon ê cîhanê xiste xetereyê. Li Enqereyê wekî ku bixwaze, DYE, YE û Îsraîl hwd bibaecîne, li gel Îsmaîl Haniye fotoxraf dide kişandin ( her hal tenê fotoxraf nakişîne, hin caran pere û hin caran jî taktîk pêş wî dike).
Dema ku mirov van hemûyan dide ber hev, ne dûr e celteya dil (mifte) yan jî cihekî din ê Tayip ‘kilîta (miftê) dilê wî jî wekî merhumê Ozal neyê girtin! Hewce ye dost jî dijmin jî ji bîr neke ku mamosteya/ê herî mezin dîrok e.