Binefş Sarya
Di rastiya jiyana mirovan de, yan jî em dikarin bêjin bi awayekî giştî civak bi nirxên xwe yên kevnar tên naskirin û li ser koka xwe şîn dibin. Mirovayî ji roja şoreşa gundan dest pê kiriye û li hin waran niştecihî dane destpêkirin heta roja me ya îro, li û ji dayîk bûne li wir eger jiyana xwe ji dest dabin bêguman li ser axa pîrik û kalikên xwe hatine binaxkirin. Bêguman cihê ku mirov lê ji dayîk bûye dixweze li wir were veşartin. Lê mihxabin rastiya ku em îro tê de dijîn ne demeke wisa ye ku mirov li kû ji dayîk bû li wir were binaxkirin. Ji ber sedemên şeran, desthiladarî û talanan mirov neçar dimînin ji gundên xwe û axa xwe koçberî hin deverên din bibin. Lê rewşa gelê Kurd hê ji ya van rastiyan hemûyan jî cudatir e. Em zarokên welatekî wisa ne, ku her roj li ser axa me şer, pevçûn û dagîrkerî bênavber tê meşandin. Şerên ku li ser me jî tên meşandin ne şerên adil û ji rêzê ne. Ya rast jixwe mirov nikare navê adilbûnê li ti şeranan bike. Eger nav bû şer, kuştin û talan ti adîlî li ortê namîne. Lê qet nebe di demên kevin de mirovan bi hêza milên xwe û aqil li dijî hev şer kiriye. Lê di roja me ya îro de dewletên dagîrker balefiran radikin, roketan jî qazanên du ton, yan jî çar ton di ser serê mirovan da dibarînin. Ew roket bi hezarên caran ji giraniya bedena mirovekê/î girantir e. Lê li dijî bedena mirovan ew wehşet tê jiyandin. Di nava van şeran hemûyan de em zarokên vî welatî tekoşîna jiyanê didin. Pir zihimet e ku mirov li ser axa xwe bêwelatiyê jiyan bike. Ji milekî ve em tên koçberkirin, ji milê din ve jî dagîrker nahêlin hestiyên me jî di bostek axa me de bimînin. Di dema şerê Efrînê de ez jî yek ji wan şahidên wê demê bûm. Goristana ku ev çend roj in dewleta tirkî ya dagîrek û çeteyên wê weke gora komî yan jî komkujiya ku ji milê rêveberiya xwser ve hatiye kirin dide diyarkin û hestiyên me ji wan deran derdixe û dibe cihên ne diyar. Ew goristan, yan jî pekrewangeh ya zarokên vî gelî ye. Ew kesên ku di wan goran de hemûyan ji bo azadiya Efrînê şer kir û şehîd ketin. Hinek ji wan jî li ber deriyên malê xwe, li kolanan yan jî li ber deriyê nexweşxaneya Avrîn di encama topabarana dewleta tirkî de hatin kuştin û gel ew di nava rengên kesk, sor û zer de pêçan anîn li wê derê veşartin. Lewra di wan rojan de gel nikarî biçe gorstana kevin ya şehîdan ji neçarî cenazeyên şehîdên şerê berxwedana serdemê li wir dispartin axê. Gel li bendê bû rojekê bajarê wan ji dagîrkeriya dewleta tirkî rizgar bibe û cenazeyên zarokê xwe bibin gorstana şehîdan. Lê dewleta tirkî ne tenê axa vî welatî dagîr dike. Ew gorstanên me jî talan dike. Li Bakurê Kurdistan hestiyên zarokên vî gelî ji goran derxstin kirin binê asfaltan, gorstana Serê Kaniyê kirin cihê depoya pembû û bi dehan gorstanên şehîdên vî gelî xerab kirin, cenazeyên zarokên wan birin cihên ne diyar. Armanca dagîrkeran ew e ku ti şopên rastiya neteweya Krud li ser rûyê vî welatî û vê axê nehêlin. Gelê ku zulim lê were kirin, hestiyên miriyên wan ji bin axan werin derxistin û hemû şopên wan yên jiyanê werin tinekirin û dijiminê wan hewl bide navê wan di nava rûplên dîrokê de tine bike jî, lê ew gel heta dawiyê li ber xwe didin û hebûna xwe misoger dikin. Gelê Kurd yek ji gelên herî kevnar yê vê axê ye, wê ti hêz nikaribin gelên qedîm yên van axan di nava rûplelên dîrokê de bidin tinekirin.